Το σεμινάριο είναι κατάλληλο για όποιον θέλει να εντρυφήσει στην Σκηνοθεσία του Κινηματογράφου, πρώτα σε θεωρητικό επίπεδο όσον αφορά στην αποδόμηση και κατανόηση της γλώσσας του Κινηματογράφου και ύστερα σε πρακτικό επίπεδο, με τον κάθε μαθητή να σκηνοθετεί μια μικρου μήκους ταινία συν τρία κινηματογραφικά project κατά την διάρκεια του έτους.
Το σεμινάριο απευθύνεται σε σπουδαστές και απόφοιτους σχολών κινηματογράφου, σε ανθρώπους που ήδη εργάζονται στη βιομηχανία, σε ηθοποιούς που τους ενδιαφέρει να αναπτύξουν την σκηνοθετική τους αντίληψη, αλλά και σε όσους δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία πάνω στην κινηματογράφηση, καθώς τα μαθήματα και η προσέγγιση ξεκινούν από τις βασικές αρχές της σκηνοθεσίας.
A film is – or should be – more like music than like fiction. It should be a progression of moods and feelings. The theme, what’s behind the emotion,
the meaning, all that comes later.
Film is 24 lies per second at the service of truth, or at the service of the attempt to find the truth.
A story should have a beginning, a middle and an end… but not necessarily in that order.
A style is not a matter of camera angles or fancy footwork, it’s an expression, an accurate expression of your particular opinion.
I always believe it’s better to have 30 imaginations working on a project, rather than one imagination telling the other 29 what to do.
I Don’t Try to Guess What a Million People Will Like. It’s Hard Enough to Know What I Like.
I think one of the privileges of being a filmmaker is the opportunity to remain a kind of perpetual student.
The directing of a picture involves coming out of your individual loneliness and taking a controlling part in putting together a small world. A picture is made. You put a frame around it and move on. And one day you die. That is all there is to it.
